Qué diablo de Dios es éste que, para enaltecer a Abel, desprecia a Caín

Con esta frase, que figura na contraportada do libro, o escritor portugués José Saramago quere redimir a Caín do asesinato de seu irmán, e sinalar a Dios como "autor intelectual ao desprezar o sacrificio que Caín lle ofrecera".

Coa súa tan característica prosa, o autor recolle un tema sagrado para algunhas relixións, e tan vello como a noite dos tempos, para darlle un tratamento novidoso, irónico e mordaz. No libro fai percorrer a Caín por distintas pasaxes do Antigo Testamento, no que está sempre latente o enfrontamento entre a creatura e o Creador.

Algún sector da Xerarquía da Igrexa pode sentirse molesto con esta nova obra do nóbel, como xa sucedera con "El evangelio según Jesucristo", pero xa indicou o autor, que el é moi pouca cousa para enfrontarse ao Cristianismo, simplemente pretende ser unha "mosca cojonera", que está acó para lembrarnos que "Dios, el demonio, el bien, el mal, todo eso está en nuestra cabeza, no en el cielo o en el infierno, que también inventamos. No nos damos cuenta de que, habiendo inventado a Dios, inmediatamente nos esclavizamos a él".

En resumo en palabras da súa dona e secretaria, Pilar del Río, aos lectores: "Este Caín no les dejará indiferentes"

PRESENTACIÓN POWERPOINT DE DARWIN

Despois de tela proxectada no vestíbulo do centro,agora poñemos á vosa disposición a estupenda presentación sobre Darwin feita por Elvira Roiz,para que a poidades ver coa atención e detemento que merece.

Darwin-Bicentenario-Manual

View more presentations or Upload your own.

Recuncho de poesía

VAIAMOS, IRMANA, VAIAMOS DORMIR

Vaiamos, irmana, vaiamos dormir
nas ribas do lago, u eu andar vi
a las aves meu amigo

Vaiamos, irmana, vaiamos folgar
nas ribas do lago, u eu vi andar
a las aves meu amigo.

Enas ribas do lago, u eu andar vi,
seu arco na mao, as aves ferir,
a las aves meu amigo.

Enas ribas do lago, u eu andar vi,
seu arco na mao, a las aves tirar
a las aves meu amigo.

Seu arco na mao, as aves ferir;
a las que cantaban leixalas guarir,
a las aves meu amigo.

Seu arco na mao, as aves tirar;
a las que cantaban, non as quer matar
a las aves meu amigo.

FERNANDO DE ESQUIO

Mostras de ciencias

Coincidindo co bicentenario do nacemento de Darwin,a biblioteca adícalle este primeiro trimestre ás ciencias naturais.
Na propia biblioteca podedes visitar a exposición do grupo LAPIS VERDES chamada "Aforrando enerxías" , con debuxos de Leandro Lamas, que nos dá consellos sinxelos e eficaces para non malgastar os recursos dos que dispoñemos. Os nosos compañeiros da AXENDA 21 están a facer campaña no mesmo sentido.
E no vestíbulo do centro temos a mostra "Darwin e as ciencias naturais", con libros do autor e outros de botánica, zooloxía...pero non só hai libros e películas sobre a natureza e o medio ambiente, tamén están unha colección de fósiles, maquetas de froles, de froitos, do corpo humano e mesmo un aparello chamado micrótomo.
Na pantalla da entrada estes días proxéctase unha presentación de powerpoint sobre Darwin, cos seguintes apartados:
-Vida e obra de Darwin.
-Darwin despois de Darwin.
-O darwinismo social.
-Perfil humano de Darwin.
Grazas a todos os que colaborastes con materiais, suxestións e co voso traballo.

NELSON MANDELA

Aínda que a maioría de nós sabe quen é Nelson Mandela, pouco ou moi pouco sabemos da súa importante participación nos acontecementos que levaron a que Sudáfrica deixase de ser o páis do apartheid, para se transformar nunha verdadeira democracia, na que os dereitos da súa poboación negra estivesen á mesma altura que os da poboación branca.

As claves de todo anterior as tedes no libro tutilado El factor humano. Nelson Mandela y el partido que salvó a una nación. Foi escrito polo xornalista inglés John Carlin no ano 2008. O título ten relación co rugby, pois na época na que estaban a comezar os cambios en Sudáfrica, 1995, xogouse alí o mundial de rugby que gañou o país anfitrión. Ata esas datas o rugby era un deporte practicado exclusivamente pola mínoría branca do país e odiado polos negros, xa que era un símbolo máis do apartheid. Mandela comprendeu que un dos xeitos de unir a brancos e negros era a través do rubgy, e así o fixo, conseguindo que os Springboks gañasen a copa do mundo para todo o país, co apoio de todos os surafricanos sen distinción de razas.

Lendo este libro ademais aprenderedes da xenerosidade de Nelson Mandela, da súa intelixencia e da súa altura de miras: todos os pasos que deu desde 1985 cando levaba 23 anos en prisión, comezando por aprender afrikaner, a lingua dos brancos surafricanos, foron para gañarse aos seus inimigos, os que o levaron a prisión, antes que se enfrontar con eles e provocar unha guerra civil no país.

Como resultado da lectura deste libro a miña admiración pola figura de Nelson Mandela aumentou, como espero que vos suceda a vós se decidides lelo.

AS FALSAS APARENCIASNestes tempos de lectura fácil e rápida, onde triunfan as narrativas directas, de estilo videoclip e nas que as situacións se suceden a ritmo de vertixe, resulta gratificante encontrar unha novela* diferente, escrita con destreza, elegante nos seus xogos de palabras e cun humor sutil e intelixente.
A obra fálanos da dificultade de establecer relacións no mundo actual e contén unha aceirada crítica da burguesía francesa pero tamén fala da intelixencia e a solidariedade e sobre todo é un canto á literatura, á paixón literaria.
A novela ten un fío narrativo que engancha, unha historia desenvolvida nos pequenos detalles, nos praceres das pequenas cousas do devir cotián: a música de Mozart, a ledicia que producen algunhas lecturas, unha película de cine, a elegancia multicolor das flores ou a íntima conexión coa sensibilidade dunha pintura. Todo está pespuntado dun xeito que acaba compoñendo un texto moderno e reconfortante.
A protagonista é unha persoa desarraigada , incapaz de establecer relacións, que vive a súa soidade nun mundo sofisticado, superficial e materialista. Ese mesmo mundo que non ve máis alá das púas do ourizo e, polo tanto, incapaz de discernir a beleza que agocha no seu interior. Podemos estar de acordo ou non coas opinións vertidas pola autora e postas nos beizos dos seus personaxes, pero a fin de contas non son máis que iso, opinións. Pero si podemos gozar coa súa beleza estética, a súa sensibilidade. Por todo isto cando acabamos de lela quedamos de acordo cunha das frases que encerra este libriño: “....quizais sexa iso a vida: moita desesperación pero tamén algúns momentos de beleza onde o tempo xa non é igual”

* La elegancia del erizo é unha obra de Mariel Barbery editada por Seix Barral Biblioteca Formentor que atoparedes na nosa Biblioteca

VISITAS DOS ALUMNOS DE PRIMEIRO

Como todos os anos por estas datas,os alumnos de primeiro da ESO viñeron a coñecer a biblioteca.Durante a visita explicámoslles a organización dos libros, seguindo a CDU; amósamoslles como se fai unha percura co programa MEIGA e puxémoslles ao tanto das normas de uso. Ademáis aproveitamos a ocasión para ensinar algús exemplares bibliográficos curiosos que normalmente temos gardados. Moitos alumnos rechearon o boletín de inscripción e xa podemos contar con eles como usuarios.
Resulta moi de agradecer a curiosidade e a espontaneidade dos máis pequenos dos nosos estudantes que oxalá manteñan vivas moito tempo.

In memorian

O martes, 3 de novembro, finaba en Madrid, aos 103 marabillosos anos, o escritor Francisco Ayala. Axuntamos aquí unha biografía extraída da wikipedia.

Francisco Ayala García-Duarte nace en Granada el 16 de marzo de 1906 y fue el ultimo representante de la generación del 27. A los dieciséis años se trasladó a Madrid, donde estudió Derecho y Filosofía y Letras. En esta época (1922/23) publicó sus dos primeras novelas, Tragicomedia de un hombre sin espíritu e Historia de un amanecer.

Colaboró habitualmente en Revista de Occidente y Gaceta Literaria. Residió en Berlín entre 1929 y 1931 durante el surgimiento del nazismo. Se doctoró en Derecho en la Universidad de Madrid e impartió clases en la misma.

Fue letrado de las Cortes desde la proclamación de la República. En el comienzo de la Guerra Civil se encontró dando conferencias en Sudamérica y, durante la misma, ejerció como funcionario del Ministerio de Estado.

Al caer la República se exilió en Buenos Aires, donde pasó diez años trabajando y colaboró en la revista Sur, en el diario La Nación y en la editorial Losada; asimismo, cofundó con Lorenzo Luzuriaga la revista Realidad.

Posteriormente, aún en la década de los cincuenta, Ayala se trasladó a Puerto Rico, país en el cual impartió cursos en la Facultad de Derecho de la Universidad de Puerto Rico, invitado por el Decano de dicha institución, el renombrado jurista Manuel Rodríguez Ramos. Desde el archipiélago de Puerto Rico viajó a Estados Unidos de América, donde impartió clases de Literatura española en las universidades de Princeton, Rutgers, Nueva York y Chicago, aunque también mantuvo estrechos lazos intelectuales y culturales con Puerto Rico, donde igualmente vivieron largos exilios los renombrados Pau Casals y Juan Ramón Jiménez, entre otros españoles.

En 1960 regresó por primera vez a España. Desde entonces, volvió todos los veranos y compró una casa. Se reintegró a la vida literaria. En 1976 se instaló definitivamente en Madrid, donde continuó su labor de escritor, conferenciante y colaborador de prensa. En 1983, a los 77 años, fue elegido miembro de la Real Academia Española; leyó su discurso de ingreso un año después. Hasta muy avanzada edad ha seguido escribiendo con plena lucidez. En 1988 obtuvo el Premio Nacional de las Letras Españolas; en 1990 fue nombrado Hijo Predilecto de Andalucía; en 1991 fue galardonado con el Premio Cervantes [1] y en 1998 con el Premio Príncipe de Asturias de las Letras.

Fue miembro de la Academia Europea de Ciencias y Artes desde 1997. El 15 de febrero de 2007 se convirtió en el primer depositario de la Caja de las Letras del Instituto Cervantes de Madrid.

Recuncho de poesía

El burro flautista (fábula)

Cerca de unos prados
que hay en mi lugar,

pasaba un borrico

por casualidad.

Una flauta en ellos

halló que un zagal

se dejó olvidada

por casualidad.

Acercóse a olerla

el dicho animal,

y dio un resoplido

por casualidad.

En la flauta el aire

se hubo de colar,

y sonó la flauta

por casualidad.

"¡Oh!, dijo el borrico,

¡qué bien sé tocar!

¿Y dirán que es mala

la música asnal?"

Sin reglas del arte

borriquitos hay

que una vez aciertan

por casualidad.

Tomás de Iriarte (1750-1791)