As veces que escribín neste blog foi para compartir con todos vos películas ou libros que me gustaron, pero esta vez vai ser distinto. Vouvos falar dun libro que lin o derradeiro verán: Fin de David Monteagudo. Aínda que o rematei, pois é o que adoito facer a menos que a lectura me resulte insoportable, non se mereceu que o fixera. Este home é un escritor novel de Lugo que ten un traballo modesto e que non vive do que escribe.
En principio a trama podería parecer interesante: un grupo de amigos na madurez reúnense, pasados un montón de anos sen ter contacto, nun refuxio no que estiveron cando eran mozos, e comparten un segredo sobre un deles. Cando cae a noite comezan a desaparecer, un por un, de modo, inicialmente, inexplicable. E ata aquí vouvos contar.
Para comezar, para min os personaxes son estereotipos: un pijo, unha hippy, unha parella que se leva mal, un gai que non acepta que o é, unha solteira que di que é o que ela elixiu aínda que desexa o contrario, etc. Nada novo, desde logo.
As súas relacións tampouco son nada novo, supostas amizades, envexas, axustes de contas de cousas que pasaron hai tempo, etc. O segredo (non volo vou contar, non sexa que alguén se decida a lelo e lle quede algo polo que chegar ata a última páxina) esbózase, pero non se aclara totalmente, ou iso foi o que me pareceu a min. Ás veces isto é o que fai interesante un libro porque che da que pensar despois de rematalo, mais esta vez deixoume totalmente indiferente. Menos mal que é curto e o rematei en pouco tempo.
Non pensedes que todas as críticas sobre o libro van no mesmo sentido que a miña. Buscando en Internet nun momento atopei varios enlaces que poñen a David Monteagudo á altura de escritores consagrados e ao libro polas nubes. Xa sei que os gustos das persoas no sempre coinciden, e que os críticos literarios, moitas veces, están tan endiosados que nada lles parece suficientemente bo. Tampouco creo que eu sexa unha lectora moi esixente. Leo por pracer e nada máis, pero esta vez coincido cen por cen cos que din que este libro é unha decepción absoluta.
En principio a trama podería parecer interesante: un grupo de amigos na madurez reúnense, pasados un montón de anos sen ter contacto, nun refuxio no que estiveron cando eran mozos, e comparten un segredo sobre un deles. Cando cae a noite comezan a desaparecer, un por un, de modo, inicialmente, inexplicable. E ata aquí vouvos contar.
Para comezar, para min os personaxes son estereotipos: un pijo, unha hippy, unha parella que se leva mal, un gai que non acepta que o é, unha solteira que di que é o que ela elixiu aínda que desexa o contrario, etc. Nada novo, desde logo.
As súas relacións tampouco son nada novo, supostas amizades, envexas, axustes de contas de cousas que pasaron hai tempo, etc. O segredo (non volo vou contar, non sexa que alguén se decida a lelo e lle quede algo polo que chegar ata a última páxina) esbózase, pero non se aclara totalmente, ou iso foi o que me pareceu a min. Ás veces isto é o que fai interesante un libro porque che da que pensar despois de rematalo, mais esta vez deixoume totalmente indiferente. Menos mal que é curto e o rematei en pouco tempo.
Non pensedes que todas as críticas sobre o libro van no mesmo sentido que a miña. Buscando en Internet nun momento atopei varios enlaces que poñen a David Monteagudo á altura de escritores consagrados e ao libro polas nubes. Xa sei que os gustos das persoas no sempre coinciden, e que os críticos literarios, moitas veces, están tan endiosados que nada lles parece suficientemente bo. Tampouco creo que eu sexa unha lectora moi esixente. Leo por pracer e nada máis, pero esta vez coincido cen por cen cos que din que este libro é unha decepción absoluta.
"Vouvos falar dun libro que lin o DERRADEIRO verán".
ResponderEliminarNon hai que ser tan pesimista!!
Retiro o de derradeiro. Pasado verán entón
ResponderEliminar