Banda Sonora VIII

Durante a miña estancia no Colexio Maior Fonseca entrei en contacto cunha das persoas que máis admirei e máis influíu na miña formación musical: Javier de Castro Lorenzo “el Batas”, que xa se coou algunha vez por estas notas para puntualizar algún dato. Dono dunha colección de discos magnífica e posuidor dun saber musical enciclopédico, na súa cabeza aloxábanse todos cantos datos un podía necesitar sobre o rock, blues, jazz, R&B, ... A verdade é que non recordo como foi o noso primeiro encontro pero si que a empatía persoal que sentimos foi enorme. Durante uns anos compartimos as nosas afeccións, e os nosos descubrimentos musicais. Recordo que comprabamos os discos en Radio Diez (que ben nos trataba a paciente Moncha!) e escoitabamos ao noso amigo e admirado Juan María Mantilla en Radio Nacional (pero o benquerido e recordado Juan María Mantilla merece un capítulo á parte). Dicía que coincidiamos en moitas cousas; no estudo das Matemáticas e na nosa admiración por Eric Clapton entre outras moitas coincidencias e tamén lembro unha única discrepancia nas nosas múltiples conversacións sobre música: a súa devoción por Elvis Presley. Eu, aínda que admiraba certa época da súa obra, non mantiña xa esa fascinación pola súa figura e abandonara o seu seguimento por mor da súa evolución última cara á vulgaridade comercial e as drogas, cambiárannolo e eu seguía sendo fiel a Chuk Berry, Jerry Lee Lewis, Buddy Holly, Eddie Cochram, ou Carl Perkins, que consideraba pioneiros do rock, non contaminados.

CREAM

Pero dicía que a nosa primeira coincidencia fora Eric Clapton, o deus branco dos 12 compases. Na súa persoa pode resumirse a historia do rock. A principios do sesenta, en plena febre do rhythm and blues no Reino Unido comeza a dar os seus primeiros pasos que o levan aos Yardbirds. Curiosamente abandónaos cando alcanzan o éxito con For you love pola súa deriva comercial e congruente con estas ideas embárcase con John Mayall na marabillosa aventura dos Bluesbreakers. Con Mayall alcanza unha das súas mellores épocas e xorden as pintadas rueiras proclamando: “Clapton is God”. Alí fraguou un estilo que primaba a expresividade sobre a rapidez, tendencia predominante de entón, e que lle valeu o alcume de man lenta . O fraseo da súa guitarra era seguro, compacto, preciso e agresivo. Tras unha actuación,das moitas que tivo con John Mayall, conveu con Ginger Baker, batería entón da Graham Bond Organisation, en formar un novo grupo no que puidesen dar renda solta á inspiración de cada un e no que as improvisacións fosen parte fundamental dos seus concertos. Clapton puxo unha condición sen saber que nela ía implícito o final prematuro da banda: o baixista e a voz debería ser Jack Bruce con quen coincidira nunha pequena estancia de Bruce nos Bluesbrakers e a quen admiraba. A inimizade entre Baker e Bruce era manifesta, chegaran a pelexarse na Graham Bond Organisation onde ambos militaban. Cream foi o primeiro supergrupo da época e marcou as liñas mestras que outras bandas de finais dos 60 e primeiros anos dos 70 ían seguir. Toda a súa carreira musical está resumida en catro discos de estudo ( Fresh cream, Disraeli Gears, Wheels of fire e Goodbye) e dous discos en vivo. Aínda así venderon 35 millóns de álbums en só dous anos nos que foron evolucionando do blues-rock ao hard-rock e rock progresivo marcando unha tendencia que logo seguirían Deep purple, Black Sabath, Led Zeppelin e tantos outros. Coa guitarra de Clapton e a voz de Jack Bruce como protagonistas foron o centro de todas as miradas e convertéronse nunha das bandas máis imitadas. Cancións como Sunshine of your love, White room, Crossroads ou Badge atópanse entre as gravacións máis representativas desa época. O grupo volveu reunirse en actuacións esporádicas sendo a última no Royal Albert Hall de Londres en maio de 2005.

Interpretación de Sunshine of your love en vivo (Royal Albert Hall 2005)