1 feb 2011

Banda Sonora VIII


Durante a miña estancia no Colexio Maior Fonseca entrei en contacto cunha das persoas que máis admirei e máis influíu na miña formación musical: Javier de Castro Lorenzo “el Batas”, que xa se coou algunha vez por estas notas para puntualizar algún dato. Dono dunha colección de discos magnífica e posuidor dun saber musical enciclopédico, na súa cabeza aloxábanse todos cantos datos un podía necesitar sobre o rock, blues, jazz, R&B, ... A verdade é que non recordo como foi o noso primeiro encontro pero si que a empatía persoal que sentimos foi enorme. Durante uns anos compartimos as nosas afeccións, e os nosos descubrimentos musicais. Recordo que comprabamos os discos en Radio Diez (que ben nos trataba a paciente Moncha!) e escoitabamos ao noso amigo e admirado Juan María Mantilla en Radio Nacional (pero o benquerido e recordado Juan María Mantilla merece un capítulo á parte). Dicía que coincidiamos en moitas cousas; no estudo das Matemáticas e na nosa admiración por Eric Clapton entre outras moitas coincidencias e tamén lembro unha única discrepancia nas nosas múltiples conversacións sobre música: a súa devoción por Elvis Presley. Eu, aínda que admiraba certa época da súa obra, non mantiña xa esa fascinación pola súa figura e abandonara o seu seguimento por mor da súa evolución última cara á vulgaridade comercial e as drogas, cambiárannolo e eu seguía sendo fiel a Chuk Berry, Jerry Lee Lewis, Buddy Holly, Eddie Cochram, ou Carl Perkins, que consideraba pioneiros do rock, non contaminados.




CREAM

Pero dicía que a nosa primeira coincidencia fora Eric Clapton, o deus branco dos 12 compases. Na súa persoa pode resumirse a historia do rock. A principios do sesenta, en plena febre do rhythm and blues no Reino Unido comeza a dar os seus primeiros pasos que o levan aos Yardbirds. Curiosamente abandónaos cando alcanzan o éxito con For you love pola súa deriva comercial e congruente con estas ideas embárcase con John Mayall na marabillosa aventura dos Bluesbreakers. Con Mayall alcanza unha das súas mellores épocas e xorden as pintadas rueiras proclamando: “Clapton is God”. Alí fraguou un estilo que primaba a expresividade sobre a rapidez, tendencia predominante de entón, e que lle valeu o alcume de man lenta . O fraseo da súa guitarra era seguro, compacto, preciso e agresivo. Tras unha actuación,das moitas que tivo con John Mayall, conveu con Ginger Baker, batería entón da Graham Bond Organisation, en formar un novo grupo no que puidesen dar renda solta á inspiración de cada un e no que as improvisacións fosen parte fundamental dos seus concertos. Clapton puxo unha condición sen saber que nela ía implícito o final prematuro da banda: o baixista e a voz debería ser Jack Bruce con quen coincidira nunha pequena estancia de Bruce nos Bluesbrakers e a quen admiraba. A inimizade entre Baker e Bruce era manifesta, chegaran a pelexarse na Graham Bond Organisation onde ambos militaban. Cream foi o primeiro supergrupo da época e marcou as liñas mestras que outras bandas de finais dos 60 e primeiros anos dos 70 ían seguir. Toda a súa carreira musical está resumida en catro discos de estudo ( Fresh cream, Disraeli Gears, Wheels of fire e Goodbye) e dous discos en vivo. Aínda así venderon 35 millóns de álbums en só dous anos nos que foron evolucionando do blues-rock ao hard-rock e rock progresivo marcando unha tendencia que logo seguirían Deep purple, Black Sabath, Led Zeppelin e tantos outros. Coa guitarra de Clapton e a voz de Jack Bruce como protagonistas foron o centro de todas as miradas e convertéronse nunha das bandas máis imitadas. Cancións como Sunshine of your love, White room, Crossroads ou Badge atópanse entre as gravacións máis representativas desa época. O grupo volveu reunirse en actuacións esporádicas sendo a última no Royal Albert Hall de Londres en maio de 2005.





Interpretación de Sunshine of your love en vivo (Royal Albert Hall 2005)

2 comentarios:

  1. Excelente blog. Acabo de imprimir todas las entradas anteriores y las he leído como capítulos de una novela. Para mí también significó mucho aquella música.
    Espero nuevas entregas.
    Un saludo.

    ResponderEliminar
  2. Javier de Castro Lorenzo15/3/11 22:41

    Como siempre es interesante todo lo que escribes, más cuando incides en algo que nos es común,¡aquel feeling...!

    Tres matizaciones:

    a) Elvis.- Siempre me pareció grande, pero "rexeito" su etapa de Las Vegas, no obstante en su época de retiro, hasta EL GRAN CONCIERTO EN VIVO en la NBC de Dic/1968, hizo cosas formidables como la versiones de Guitar man(Jerry Reed) y Big boss man (Luther Dixon/Jimmy Reed) o, en 1970 El Rubberneckin, acompañado por uno de los mejores grupos de voces femeninas, The Sweet Inspirations (Cissy Houston/mamá de whitney houston/ tía de Dionne Warwick)

    b) Creo recordar que la primera canción que escuchamos de Cream fue "I feel free", en el espacio musical de J.M.Mantilla.

    c) Algo más teníamos en común. Siempre me gustaron todos los deportes, y recuerdo que a ti te gustaba el baloncesto ¿no?.

    Matizaciones chorras pero también son parte de mi juventud que disfruto recordando (sin tontas añoranzas), cuando las comparto con los amigos.

    Un placer leerte. Sigue así, "eres un crack".
    Unha aperta. El Batas.

    ResponderEliminar