Días de radio
A miña infancia musical a forman os Días de radio (collo
prestado o título á espléndida película de Woody Allen). Naqueles anos, aínda sen televisión, a familia nos reuniamos na mesa camilla a escoitar o vello aparato de válvulas de vacío (que chamabamos lámparas) marca Philips. Os interminables días de inverno estaban amenizados por programas que me quedaron gravados na memoria como un serial infantil de aventuras no espazo: Diego Valor, ou os episodios de Matilde, Perico e Periquín, programas solidarios como Ustedes son formidables de Alberto Oliveras, os concursos musicais como Camino de la fama ou programas de variedades como Cabalgata Fin de semana con Boby Deglané. O meu programa preferido era Discomanía de Raúl Matas que quizais foi o primeiro disk-joquey da radio española. Os sons desa época acoden á miña memoria mesturados cos anuncios daquel negrito da África tropical, o flan chino El Mandarín, do Okal que acababa coas dores de cabeza ou o sonsonete das conexións de todas as emisoras con Radio Nacional de España para dar “El Diario hablado”, que os nosos pais chamaban “El parte”.
Tamén recordo aqueles programas de cancións dedicadas nos que a música predominante era a mal chamada canción española, á que eu nunca lle prestei moita atención. As influencias do meu pai servían para recoñecer, e gozar da zarzuela nas voces de Alfredo Kraus, Pilar Lorengar, Luis Sagivela e tantos outros; pero tamén para apreciar a música latina: Los Panchos, Antonio Machín, Lucho Gatica, Carlos Gardel, Los Indios Tabajaras, Jorge Negrete, Los Hemanos Rigual, Los Cinco Latinos ou Los Chalchaleros por dicir só uns poucos. Había unha canción, daquela época, que me gustaba especialmente: El humo ciega tus ojos , (quizais porque era o que o fume do tabaco facía cos meus naqueles tempos de locais sen ventilación nin aire acondicionado) coñecín primeiro a versión de Los Cinco Latinos e máis tarde cheguei a recoñecer a versión orixinal Smoke gets in your airs por The Platters.
The Platters era un quinteto vocal americano que cantaban doo woop (que nos chamamos duduá) e R&B . O Doo woop era, e segue sendo, un estilo vocal dentro do blues, caracterizado por introducir voces a cappella interpretando coas voces os instrumentos musicais, e acompañando con coros a voz do cantante principal. Cautivaron ó público polas súas delicadas harmonías e as súas letras románticas qu
e escoitamos en moitas películas da época. Os seus primeiros discos como cuarteto e gravando para pequenas compañías musicais non obtiveron o favor do público. Foi en 1955, tras cambiar á casa discográfica Mercury, cando tiveron un enorme éxito co seu primeiro single Only you e é entón cando se amplía o cuarteto coa solista Zola Taylor. Tras este primeiro éxito viñeron moitos máis e así entre as súas cancións máis coñecidas podemos citar, ademais das devanditas, The great pretender, My prayer, You'll never never know, Try a Little Tenderness, ou Twilight time. Coa explosión do rock and roll nos anos sesenta a súa estrela foi decaendo ó ritmo que crecía o éxito de Elvis Presley pero dese tema xa falaremos noutro momento.
A miña infancia musical a forman os Días de radio (collo
prestado o título á espléndida película de Woody Allen). Naqueles anos, aínda sen televisión, a familia nos reuniamos na mesa camilla a escoitar o vello aparato de válvulas de vacío (que chamabamos lámparas) marca Philips. Os interminables días de inverno estaban amenizados por programas que me quedaron gravados na memoria como un serial infantil de aventuras no espazo: Diego Valor, ou os episodios de Matilde, Perico e Periquín, programas solidarios como Ustedes son formidables de Alberto Oliveras, os concursos musicais como Camino de la fama ou programas de variedades como Cabalgata Fin de semana con Boby Deglané. O meu programa preferido era Discomanía de Raúl Matas que quizais foi o primeiro disk-joquey da radio española. Os sons desa época acoden á miña memoria mesturados cos anuncios daquel negrito da África tropical, o flan chino El Mandarín, do Okal que acababa coas dores de cabeza ou o sonsonete das conexións de todas as emisoras con Radio Nacional de España para dar “El Diario hablado”, que os nosos pais chamaban “El parte”.Tamén recordo aqueles programas de cancións dedicadas nos que a música predominante era a mal chamada canción española, á que eu nunca lle prestei moita atención. As influencias do meu pai servían para recoñecer, e gozar da zarzuela nas voces de Alfredo Kraus, Pilar Lorengar, Luis Sagivela e tantos outros; pero tamén para apreciar a música latina: Los Panchos, Antonio Machín, Lucho Gatica, Carlos Gardel, Los Indios Tabajaras, Jorge Negrete, Los Hemanos Rigual, Los Cinco Latinos ou Los Chalchaleros por dicir só uns poucos. Había unha canción, daquela época, que me gustaba especialmente: El humo ciega tus ojos , (quizais porque era o que o fume do tabaco facía cos meus naqueles tempos de locais sen ventilación nin aire acondicionado) coñecín primeiro a versión de Los Cinco Latinos e máis tarde cheguei a recoñecer a versión orixinal Smoke gets in your airs por The Platters.
The Platters era un quinteto vocal americano que cantaban doo woop (que nos chamamos duduá) e R&B . O Doo woop era, e segue sendo, un estilo vocal dentro do blues, caracterizado por introducir voces a cappella interpretando coas voces os instrumentos musicais, e acompañando con coros a voz do cantante principal. Cautivaron ó público polas súas delicadas harmonías e as súas letras románticas qu
e escoitamos en moitas películas da época. Os seus primeiros discos como cuarteto e gravando para pequenas compañías musicais non obtiveron o favor do público. Foi en 1955, tras cambiar á casa discográfica Mercury, cando tiveron un enorme éxito co seu primeiro single Only you e é entón cando se amplía o cuarteto coa solista Zola Taylor. Tras este primeiro éxito viñeron moitos máis e así entre as súas cancións máis coñecidas podemos citar, ademais das devanditas, The great pretender, My prayer, You'll never never know, Try a Little Tenderness, ou Twilight time. Coa explosión do rock and roll nos anos sesenta a súa estrela foi decaendo ó ritmo que crecía o éxito de Elvis Presley pero dese tema xa falaremos noutro momento. 
No hay comentarios:
Publicar un comentario