Banda sonora (III)

O Rock and Roll hispano

Cando andaba eu polos 10 anos un agasallo imprevisto veu cambiar os meus costumes. Un mariño mercante, amigo da familia, nunha das súas viaxes a Canarias tróuxome un transistor. Aínda hoxe recordo a súa funda de coiro e o seu auricular, pero sobre todo lembro a súa utilidade e a súa autonomía. Acompañábame a todas partes, polas tardes á galería onde devoraba os cómics do Capitán Trueno, o Jabato ou Roberto Alcázar pero tamén as novelas de Xullo Verne ou Salgari das que era un devoto seguidor. Polas noites na cama quedaba durmido arrolado polos sons da radio da época. Eran tempos nos que entre as cancións españolas de entón empezaba a coarse algunha versión hispana do boom chegado de USA: o rock and roll. Eu espertei a eses ritmos coas versións dos clásicos que nos traían dous conxuntos hispanoamericanos: Los Llopis e Los Teen Tops.

Los LLopis: Era un grupo de orixe cubana. O seu núcleo eran os irmáns LLopis (Frank e Ñolo que tocaban a steel guitar e guitarras eléctricas). Ao terminar os seus estudos en Estados Unidos, e de volta en Cuba, formaron o grupo a finais dos anos 50 xunto con Leo Torres (saxo, piano e acordeón) e Manolo Vegas (cantante). Ademais de cancións propias interpretaban temas de Bill Halley e Elvis Presley, tamizadas de sons latinos. Tras o seu éxito co primeiro disco (en 1958 en Cuba) deron o salto a España onde triunfaron nas salas Florida e Pasapoga e residiron aquí durante un tempo facendo versións de grandes éxitos sendo dos pioneiros do rock en español. Entre as súas cancións, gravadas para a casa Zafiro, de maior éxito podemos citar “Estremécete” ou “No seas cruel” (versións en español de All shook up e Don´t be cruel de Elvis), “La puerta verde”, “Hasta la vista cocodrilo” ou “Doctor Brujo”.

Los Teen Tops: Tras a morte de Richie Valens, un grupo de amigos ( Enrique Guzmán cantante e guitarra rítmica, os irmáns Jesús Tutti Martínez guitarra solista e Armando Manny Martínez á batería, Sergio Martell Piano e Rogelio Tenorio Baixo) ofrécense á compañía Del-Fi (onde gravaba Valens) coa intención de ser os seus sucesores pero a compañía pechalles as portas. Á súa volta a México o produtor Chucho Hinojosa si se arrisca e aposta por eles. Tras o seu exitoso paso pola emisora mexicana Radio Variedades a CBS contrátaos e gravan un single que contén “El rock de la cárcel” e “La plaga”, versións en castelán dos clásicos Jailhouse Rock e Good Golly Miss Molly, que constitúen os seus primeiros éxitos. Tomando a espontanidade como estilo e unha linguaxe coloquial ofrecen aos adolescentes unha música que rapidamente é aceptada como súa. Cos títulos xa citados e outros como: Confidente de secundaria (High school confidential de Jerry Lee Lewis), Quiero ser libre, Me quedé contigo e Rey criollo (I want to be free, Stuck on you e King creole de Elvis Presley) Sigue llamando, La larguirucha Sally e Tutti fruti (Keep a knockin' , Long tall Sally e Tutti fruti de Little Richard) conforman o seu primeiro LP. Logo virán novos Lps e máis éxitos, case todos “covers” versións de éxitos de E.E.U.U., como Popotitos (Bony Maronie de Ritchie Valens) , Presumida (Hight Class Baby de Cliff Richard), Ven Johnny, ven (Johnny b. Goode de Chuck Berry), Que tal Marilú (Hello Mary Lou de Ricky Nelson) ou Que dije (What'd I Say de Ray Charles) . Nos anos 60 a compañía decide lanzar a Enrique Guzmán como solista obtendo un éxito considerable; pero marca o inicio do fin de Los Teen Tops. O posto de cantante foi ocupado inicialmente por Ken Smith e mais tarde por Julio Carranza, cunhas características similares ás de Enrique Guzman, pero tras un efémero rexurdir en 1965 puxeron punto final ao grupo que como dixemos cultivou un gran éxito durante a súa existencia.