Adeus a Ray Bradbury

Unha das sesións do noso club de lectura do curso pasado foi dedicada a Ray Bradbury, que foi un dos escritores ciencia ficción máis lidos e que morreu o xuño pasado á idade  de 91 anos. Un dos seus libros máis famosos, xunto con Farenheit 451, é Crónicas marcianas, libro que escribiu en 1942. É unha colección de relatos que teñen ao planeta Marte como fío argumental e que narran a chegada a Marte e a colonización do planeta por parte dos humanos, o que provoca a caída da civilización marciana e a súa extinción. Non é que todo isto estea acontecendo hoxe en día, pero o 5 de agosto o robot Curiosity enviado pola Nasa aterrou en Marte para levar a cabo unha misión de exploración que vai durar dous anos.

As imaxes que está a enviar o robot non distan moito do que Ray Bradbury imaxinou cando escribiu os relatos. No relato Os homes da Terra di: “Fóra brillaba o inmenso ceo azul de Marte, caloroso e tranquilo como as augas cálidas e profundas dun océano. O deserto marciano torrábase como unha prehistórica vasilla de barro. O calor crecía en trementes ondadas.” Vendo as imaxes que o robot enviou, penso que é xusto o que sentiriamos se pisasemos o solo de Marte.

No relato Ylla di: “Tiñan no planeta Marte, á beira dun mar seco,...” Polo de agora non se atopou auga en Marte, polo que de novo volve Ray Bradbury a acertar. E así poderiamos ir percorrendo os 25 relatos atopando similitudes co que na actualidade sabemos de Marte.

O meu relato favorito é O verán do cohete. É un relato moi curto de só tres parágrafos, pero a min paréceme insuperable. Comeza o primeiro parágrafo dicindo: “Un minuto antes era inverno en Ohio”. E o segundo con: “E de pronto, unha longa onda de calor atravesou o pobo”. E  o terceiro segue con: “O verán do Cohete”. Penso que só con estas liñas xa podemos imaxinar o que acontece.

Borges prologou unha das edicións de Crónicas marcianas e nel di que os seus relatos preferidos son A terceira expedición e O marciano.

Como recoñecemento ás contribucións deste escritor ao coñecemento de Marte, o equipo da Nasa que está a traballar nesta misión deu ao lugar no que aterrou o Curiosity o nome de Bradbury Landing. Cando aterraron o robot twitearon: "In tribute, I dedicate my landing spot on Mars to you, Ray Bradbury. Greetings from Bradbury Landing!".

Penso que é un bonito epitafio para este escritor do que moitos din que é o poeta da ciencia ficción, co que, sen dúbida, eu estou de acordo.

Nota. Se queredes leer os relatos de que forman as Crónicas Marcianas podédelo facer nesta dirección: http://www.taller54.com/rb3.pdf