Hai unhas semanas estreouse nas salas de cine a película La voz dormida, dirixida por Benito Zambrano e baseada na obra homónima de Dulce Chacón, escritora que nos deixou xa hai oito anos á idade de 49 anos. Eu non vin a película xa que, en xeral, teño por norma non ver unha película se previamente lin o libro, porque adoito ficar defraudada. Moitas veces os directores cambian ou adaptan parte dos argumentos, unha práctica coa que non adoito estar de acordo. Así, sen ver a película quedo co libro, tal como o escritor quixo que fose.
Dulce Chacón naceu en Zafra (Cáceres) no seo dunha familia podente, conservadora e aristocrática, pero converteuse moi pronto nunha persoa de esquerdas. Unha das razóns, segundo ela, foi o silencio familiar acerca da represión franquista, que foi particularmente cruenta en Zafra. A causa das vítimas do franquismo foi unha das súas prioridades: ela opinaba que o rancor derivado da violencia política durante a Guerra Civil e o franquismo segue enquistado porque nunca se expuxo á luz pública. O seu lema ao respecto foi "nin rancor nin esquecemento”. O seu interese por este tema quedou ben reflectido na novela La voz dormida. Está situada na posguerra e nela recolle os testemuños de mulleres do bando perdedor da Guerra Civil de toda España. Relacionada con este tema está a primeira das novelas que lin desta escritora, Cielos de Barro. Desenvólvese nunha herdade estremeña na que ten lugar unha matanza.
Dulce Chacón naceu en Zafra (Cáceres) no seo dunha familia podente, conservadora e aristocrática, pero converteuse moi pronto nunha persoa de esquerdas. Unha das razóns, segundo ela, foi o silencio familiar acerca da represión franquista, que foi particularmente cruenta en Zafra. A causa das vítimas do franquismo foi unha das súas prioridades: ela opinaba que o rancor derivado da violencia política durante a Guerra Civil e o franquismo segue enquistado porque nunca se expuxo á luz pública. O seu lema ao respecto foi "nin rancor nin esquecemento”. O seu interese por este tema quedou ben reflectido na novela La voz dormida. Está situada na posguerra e nela recolle os testemuños de mulleres do bando perdedor da Guerra Civil de toda España. Relacionada con este tema está a primeira das novelas que lin desta escritora, Cielos de Barro. Desenvólvese nunha herdade estremeña na que ten lugar unha matanza.
Outro dos temas polos que se interesou e que tamén reflectiu nas súas novelas foi as mulleres. Deste tema tratan as novelas Háblame, musa, de aquel varón e Algún amor que no mate. Esta última narra a historia dunha muller maltratada polo seu marido. Desta novela dixo José Saramago que é "dura pero necesaria", e eu penso o mesmo porque todo o que acontece ao redor do maltrato das mulleres ten que saír á luz, pois é o primeiro paso para loitar contra esta eiva da nosa sociedade.
Dulce Chacón tamén escribiu poesía, mais eu non lin ningún dos seus poemas. Agora que está rematando un ano e vai comezar outro quizais podería ser un dos meus propósitos para o novo ano, ler poesía desta escritora.
No hay comentarios:
Publicar un comentario