A aventura de vivir

Que en tempos de reflexión e pesimismo, máis proclives á novela negra ou aos transcendentes ensaios sobre o estado de benestar, alguén se atreva a ofrecernos unha novela de humor é moi de agradecer. Non andamos moi sobrados de escritores que cultiven o xénero e se ademais a súa potencia cómica estriba en crear situacións hilarantes a partir de reaccións insólitas dos personaxes, en circunstancias habituais e próximas ao lector, consegue engancharnos á súa disparatada narración. Con referencias directas á película Vive como quieras de Frank Kapra e cunha trama que nos fai evocar ao mellor Wilt de Tom Sharpe, Joaquín Bergés vainos conducindo por uns escenarios facilmente reconocibles pero nos que se suceden situacións sorprendentes e delirantes ou monólogos máis próximos á comedia de situación ou ao vodevil que á novela. Os episodios do aniversario ou da persecución dos Reis Magos alcanzan cotas elevadas de humor e comicidade, facendo que as risas do lector se encadeen nunha espiral que parece non ter fin. Nada fai presaxiar no que acabará todo, nada anuncia o final que se aveciña. E penso que niso se asenta a eficacia emocional deste atractivo relato de pais, fillos, novas conquistas amorosas e sensacións recuperadas. Poida que algún pense que a novela abusa do humor, pero no desenlace xustifícase a súa función. Persoalmente creo que o autor é plenamente consciente dese equívoco e condúcenos cara a un final no que se manifesta a traxedia, unha situación (emocionante) inesperada e tamén a conmovedora conclusión.

Resumindo: humor, emoción, enredo e unha sensación de satisfacción pola lectura son os valores dunha obra que sinceramente recomendo.