Sobre a condición humana

Tiña certa curiosidade por ler a segunda obra de Paolo Giordano despois do alto que puxera o listón coa súa anterior novela “A  soidade dos números primos”  e francamente non me decepcionou. Supoño que como a anterior levantará unha controversia entre os seus defensores e detractores, eu aliñareime entre os primeiros, entre aqueles que cremos que a súa prosa achega algo distinto ao panorama actual da narrativa.

Non é unha obra agradable, a súa temática non o permite, pero desborda percepción do detalle, sutilidad e unha precisión na descrición do comportamento humano que nos convida á reflexión.

A narración estuda o comportamento dun continxente de tropas italianas enviadas en misión da ONU a un pequeno pobo de Afganistán e aborda o como as situacións extremas alí sufridas moldean a personalidade e o sentido da vida das persoas. O título máis apropiado sería “A condición humana” pois se expón a capacidade de supervivencia e as relacións humanas dun reducido número de persoas nunhas condicións hostís que marcarán o resto da súa existencia. 

Nunha narración concisa pero intensa, cargada de comprensión coa fraxilidade do corpo e da mente, fai inventario dunha pequena galería de personaxes, as súas relacións, as súas propias guerras interiores e as artimañas que cada un deles invéntase para soportar a situación. Non é unha exaltación do valor e da entrega é unha radiografía dun grupo, de como chegou cada un deles até alí, como se expón cada novo día que pode ser o último e cales son as súas esperanzas para o futuro se é que chega.
Giordano, Paolo (2013). Ed Salamandra, Narrativa