Tiña certa curiosidade por ler a segunda obra de Paolo Giordano despois do
alto que puxera o listón coa súa anterior novela “A soidade dos números primos” e francamente non me decepcionou. Supoño que
como a anterior levantará unha controversia entre os seus defensores e
detractores, eu aliñareime entre os primeiros, entre aqueles que cremos que a
súa prosa achega algo distinto ao panorama actual da narrativa.
Non é unha obra agradable, a súa temática non o permite, pero desborda
percepción do detalle, sutilidad e unha precisión na descrición do
comportamento humano que nos convida á reflexión.
A narración estuda o comportamento dun continxente de tropas italianas
enviadas en misión da ONU a un pequeno pobo de Afganistán e aborda o como as
situacións extremas alí sufridas moldean a personalidade e o sentido da vida
das persoas. O título máis apropiado sería “A condición humana” pois se expón a
capacidade de supervivencia e as relacións humanas dun reducido número de
persoas nunhas condicións hostís que marcarán o resto da súa existencia.
Nunha
narración concisa pero intensa, cargada de comprensión coa fraxilidade do corpo
e da mente, fai inventario dunha pequena galería de personaxes, as súas
relacións, as súas propias guerras interiores e as artimañas que cada un deles
invéntase para soportar a situación. Non é unha exaltación do valor e da
entrega é unha radiografía dun grupo, de como chegou cada un deles até alí,
como se expón cada novo día que pode ser o último e cales son as súas
esperanzas para o futuro se é que chega.
Giordano, Paolo (2013). Ed Salamandra, Narrativa
Giordano, Paolo (2013). Ed Salamandra, Narrativa
