Foise Juan Farias

Aos 76 anos de idade faleceu antonte Juan Farias, escritor ao que as bibliotecas escolares de Ferrolterra adicámoslle, se lembrades, o día do libro infantil e xuvenil.
A prensa fíxose eco desta gran perda.
Quedan connosco os seus libros, e en sentida homenaxe ao autor, reproduzo aquí a presentación que escribin para o club de lectura de "Crónicas de media tarde":
Eu non coñecía a Juan Farias ata este curso, no que unas compañeiras mo descubriron nunha xuntanza do PLAMBE de Ferrol. Nesa xuntanza acordamos traballar sobre a vida e a obra deste autor. Segundo fun sabendo sobre él, interesoume cada vez máis, pois existen detalles que achéganme a súa figura: é de Serantes, como a familia do meu pai ; medrou, como moitos outros nenos, eu entre eles, lendo as aventuras de Huckleberry e o indio Joe, de Jim e de John Silver; e por fin, era o guionista dunha serie que tamén me leva aos meus primeiros anos, “Crónicas de un pueblo”.
E precisamente trata sobre as crónicas dun pobo, Mediatarde, o libro que estamos a comentar. Crónicas de Media Tarde é a narración do que aconteceu neste pobo, desde as orixes ao seu final.
Era Media Tarde un pobo pequeno, que non ven nos mapas, de terra mala, cunha igrexa que tiña unha torre na que aniñaban as cegoñas. En Media Tarde vivíuse a guerra, e despois esmoreceu pouco a pouco, e agora xa é difícil ata seguir o rastro das lembranzas. Pero para eso está Juan Farias, para que non se esquezan as tres historias que sucederon en Media Tarde.
Na primeira, “Anos difíciles”, un neno, Juan de Luna, espera con impaciencia a chegada da guerra, mesmo subindo ao campanario da igrexa para ser o primeiro en vela. A guerra tarda moito en chegar, pero chega a escaseza, o receo, as pelexas entre os vecinos, e finalmente a dor e a morte que levan aparellados todas as guerras.
No “Barco dos peregrinos”outro neno sen nome cólase de polisón nun barco chamado Aturuxo, porque quere vivir aventuras, mergullarse nese mundo “enorme e emocionante” que latexa nos libros. No barco faise amigo dun mariñeiro, Macario.
A terceira historia , “O gardián do silencio”, dun tempo máis actual, conta a charla entre o médico de Padín, aldea non moi distante de Media Tarde , e Xusto, o último habitante.
Merece especial atención o estilo de Juan Farias, conciso, de frases sinxelas e breves e vocabulario coloquial, pero ao mesmo tempo fortemente poético. Dun xeito impresionista, con poucas e precisas pinceladas consegue retratar a realidade con toda a súa beleza. Un esquío, un espantallo, unha manta de cores abondan para que comprendamos a tenrura e as complicidades dunha vida de familia.
A obxectividade narrativa, case cinematográfica ás veces, deixa sempre entrever as simpatías hacia algúns dos personaxes, e a fonda sensibilidade do escritor. Un exemplo: o relato da pena de D.Xacobe.
E Juan Farias un autor para nenos? Coincidindo co que di Carlos Casares no prólogo, penso que Farias “escribe cada libro e cada historia no ton que lle corresponde, e isto fai que despois o vaian encaixando os demáis –editores e lectores- no espacio que consideran máis axeitado, sempre, xaora, no amplo territorio da imaxinación que chamamos literatura, que é onde habita, para o seu gozo e mailo noso, este magnífico escritor”.
(imaxe cedida pola biblioteca Xoán Farias)