Non me gustou

As veces que escribín neste blog foi para compartir con todos vos películas ou libros que me gustaron, pero esta vez vai ser distinto. Vouvos falar dun libro que lin o derradeiro verán: Fin de David Monteagudo. Aínda que o rematei, pois é o que adoito facer a menos que a lectura me resulte insoportable, non se mereceu que o fixera. Este home é un escritor novel de Lugo que ten un traballo modesto e que non vive do que escribe.
En principio a trama podería parecer interesante: un grupo de amigos na madurez reúnense, pasados un montón de anos sen ter contacto, nun refuxio no que estiveron cando eran mozos, e comparten un segredo sobre un deles. Cando cae a noite comezan a desaparecer, un por un, de modo, inicialmente, inexplicable. E ata aquí vouvos contar.
Para comezar, para min os personaxes son estereotipos: un pijo, unha hippy, unha parella que se leva mal, un gai que non acepta que o é, unha solteira que di que é o que ela elixiu aínda que desexa o contrario, etc. Nada novo, desde logo.
As súas relacións tampouco son nada novo, supostas amizades, envexas, axustes de contas de cousas que pasaron hai tempo, etc. O segredo (non volo vou contar, non sexa que alguén se decida a lelo e lle quede algo polo que chegar ata a última páxina) esbózase, pero non se aclara totalmente, ou iso foi o que me pareceu a min. Ás veces isto é o que fai interesante un libro porque che da que pensar despois de rematalo, mais esta vez deixoume totalmente indiferente. Menos mal que é curto e o rematei en pouco tempo.
Non pensedes que todas as críticas sobre o libro van no mesmo sentido que a miña. Buscando en Internet nun momento atopei varios enlaces que poñen a David Monteagudo á altura de escritores consagrados e ao libro polas nubes. Xa sei que os gustos das persoas no sempre coinciden, e que os críticos literarios, moitas veces, están tan endiosados que nada lles parece suficientemente bo. Tampouco creo que eu sexa unha lectora moi esixente. Leo por pracer e nada máis, pero esta vez coincido cen por cen cos que din que este libro é unha decepción absoluta.

El sueño del celta

Hai pouco rematei de ler El Sueño del Celta, a, para min e moita xente máis, supoño, nova obra mestra de Vargas Llosa, o meu escritor favorito, e non puiden resistir a tentación de poñerme a escribir este post porque non quero esquecer as miñas impresións sobre o libro. Ao dar a volta á última folla, pensei que era unha pena que rematase, as súas 400 e pico páxinas soubéronme a pouco (teño que dicir que a min gústanme os libros “gordos” e este para min non é moito).
O primeiro que pensei foi na cantidade de xente que houbo ao longo da historia que non coñecemos e que, desde logo, merecería, como é o caso Roger Casement, a persoa na que se basea esta obra, ser coñecida, polo menos no seu país de nacemento, neste caso Irlanda. E non só iso, senón que ata hai moi pouco foi ademais moi denigrado e desde logo que non o mereceu. Decateime tamén do enorme traballo de documentación que tivo que facer Vargas Llosa para escribir este libro porque a trama inclúe moitos personaxes e feitos históricos de diversos países de Europa, África e América do Sur. Lin que ata visitou moitos dos lugares nos que se desenvolve a novela para documentarse mellor.
O libro ten tres partes principais: a que se desenvolve no antigo Congo Belga (hoxe República Democrática do Congo), a que se desenvolve na Amazonía peruana e a que se desenvolve en Irlanda. Aínda que o tema dos capítulos que se desenvolven en Europa é moi distinto do dos que teñen lugar en África ou América, penso que todos teñen un fío condutor que é a loita de Roger Casement polos dereitos e liberdades dos pobos e a súa toma de postura clara en contra da explotación de África e América por los chamados países civilizados, cousa que nos tempos do colonialismo nos que el viviu (finais do século XIX e principios do XX) non estaba ben vista. En definitiva, Roger Casement foi un idealista que obtivo importantes logros no que respecta aos dereitos humanos en África e América, pero que tivo un final inmerecido e grazas Vargas Llosa ten agora, aínda que sexa pequeno, un lugar na historia.