18 comidas ou como Galicia supera a Hollywood

18 comidas é o título da película que vin o pasado sábado, e a verdade é que foi unha agradable sorpresa. É unha comedia cun guión moi orixinal. Aínda que a crítica a poñía moi ben, eu non as tiña todas comigo, pois moitas veces as críticas e eu non coincidimos. Pero esta vez foi certo, a película, desde logo, paga a pena ser vista. O director chámase Jorge Coira, é de Lugo e foi ao instituto con Luis Tosar. Na película entrelázanse seis historias diferentes que teñen como fío condutor a reunión ao redor da mesa. Tren tres partes, unha dedicada ao almorzo, outra á comida e a terceira á cea. Filmouse en Santiago e penso que un adxectivo que a describe moi ben é “moi galega”, pois nela quedan moi ben reflectidas situacións que todos coñecemos. Traballa nela Luis Tosar rodeado de moitos outros actores galegos, ben coñecidos porque soen formar parte das series que emite a Televisión de Galicia. Ten de bo que foi realizada con baixo presuposto, co cal é un bo exemplo de que sen gastar esas inxentes cantidades de diñeiro que gasta Hollywood, se poden facer boas películas. Aconséllovola, ide vela e pasaredes un bo rato

Lecturas de outono

Hai pouco tempo que acabei de ler dúas das propostas editoriais, deste verán “Unha historia que non vou contar” de Cid Cabido e “A Intervención” de Teresa Moure. As dúas afronteinas con idéntica ilusión e curiosidade pero producíronme reaccións opostas. A de Cid Cabido diría que a devorei coa sensación agradable de frescura que produce o achado dunha proposta nova que te enreda e aprisiona na súa trama ata que a terminas; pola contra a de Teresa Moure obrigoume a unha lectura reflexiva, teimuda e persistente co ánimo de atopar algo daqueles personaxes e pasaxes cativadoras de Herba moura pero sen chegar a atopalo.
Imos analizalas por separado. “Unha historia que non vou contar" non é unha novela de intriga ao uso, son dúas narracións nunha. Por unha banda está a crónica detallada do proceso de “non” escritura dun libro e por outra o relato da peripecia persoal do “non” autor, o escritor C.C. (un xogo coas iniciais de Cid Cabido). Partindo dun feito real, o asasinato dun coñecido industrial vigués acontecido nos anos 70, o autor aproveita para propornos unha viaxe a outra época, a finais da ditadura franquista. A novela vai tecendo o retrato duns ambientes sociais, das relacións entre as parellas, as familias, o mundo dos negocios, os grandes escándalos económicos como o famoso caso REACE, paradigmas da estrutura daquel réxime escuro e tebroso que tanto pesa, en formas e costumes, na nosa sociedade de hoxe. E doutra banda está a peripecia persoal do protagonista e narrador un tipo bastante indolente que, case a empurróns dos que o rodean, trata de discernir entre o que ocorreu realmente e o que quedou como lenda popular. Está omnipresente na narración, Vigo, quizais unha chiscadela complice para aqueles lectores que identifican na lectura as pasaxes e personaxes ben coñecidos dunha e outra época. A intriga subxacente, as dúbidas existenciais do escritor protagonista, o seu voluntario retiro de modas e convencións, configuran un amplo fresco tanto do pasado como do presente, e dos fíos, ás veces invisibles, que os unen.
Resumindo Cid Cabido elabora unha ficción-non ficción narrativa moderna, áxil, onde combina diferentes rexistros, cunha linguaxe clara e directa, de calidade que engancha desde os primeiros momentos e que a converten nunha lectura altamente recomendable.

Non me resulta fácil falar da novela de Teresa Moure pois a miña é a opinión dun lector, non a dun crítico nin a dun experto lingüista e poida que por iso sexa unha opinión equivocada, pero si podo afirmar que decepcionou as expectativas que tiña depositadas na obra. Paréceme un exercicio de estilo literario falto de ánimo e consistencia narrativa. A proposta é a narración dun mesmo feito por cinco testemuñas que dan á intervención unha perspectiva (subxectiva) diferente. Dacabalo entre o realismo máxico e o compromiso político-ecoloxista, os feitos e os personaxes parecen entrelazados por unhas puntadas demasiado grosas, que aínda que ás veces ocultan páxinas verdadeiramente afortunadas, expoñen personaxes que soan a tópicos con sensibilidades e caracteres someramente trazados. Bótase de menos un perfil máis detallado de personaxes chave como os membros da familia Balseiro ou o atraínte pero pouco aproveitado personaxe do pianista amnésico, pero tamén unha análise maior das relacións persoais que dan lugar aos feitos. Terminada a lectura un pregúntase onde reside o magnetismo motivador da intervención, que arrastra até o punto de facer cambiar a súa vida e arriscarse a todos os personaxes , e ao non atopar máis que o propósito dunha nai que quere que o seu fillo encontre o seu lugar no mundo e que asume como propio o desafío da tarefa a desenvolver un pregúntase se de verdade esta historia daba para ser o argumento dunha novela que merecía a pena ser contada.

LER E ESCOITAR

Nos últimos días de outubro tivo lugar na biblioteca o primeiro concurso"LER E ESCOITAR".
Os participantes, de primeiro e segundo da ESO, tiñan que ler dous fragmentos, un seleccionado polo xurado, e outro seleccionado por eles mesmos.
Resultaron gañadores do concurso:
Na categoría de grupos, o grupo de segundo B composto por Carlota, Lorena, Yolanda,María e Ruth, que escolleron un fragmento de "Qué me queres, amor?" titulado Conga,conga, de Manuel Rivas.
E na categoría individual o alumno de primeiro A, Pablo, que concursou cun fragmento da "Odisea" de Homero, A misión de Hermes.
Outros autores que leron os rapaces foron Fina Casalderrey, Mar Guerra, Xulio Verne e Antoine de Saint-Exupery, mentras que o xurado propuxo un texto de Gianni Rodari.