MANUEL MARÍA, LETRAS GALEGAS 2016

O martes 17 de maio celébrase o Día das Letras Galegas, unha data, que desde 1963 -co gallo do centenario da publicación de Cantares Gallegos de Rosalía de Castro- está consagrada á promoción da nosa literatura e a nosa lingua. Desde a Biblioteca “Saturnino Hermida”, sumámonos á Festa das Letras e homenaxeamos ao elixido este ano, o grande poeta chairego Manuel María, cunha presentación divulgativa sobre a súa figura e a súa obra.

A presentación ten 83 diapositivas e, como leva moitas fotos e, a maiores, música,  é posible que tarde un chisco en abrir (xa sabedes, os arquivos wav teñen moito peso…) , pero paga a pena esperar para poder escoitar a Fuxan o Ventos e a Luar na Lubre. Así que, tomádeo con calma e agardade uns segundiños.  Dicía Rousseau: “A paciencia é amarga, pero o seu froito é doce”. 

Manuel María. Letras Galegas 2016

View more presentations or Upload your own.

150 anos do nacemento de Konstantino Kavafis (1863-1933)

Chegaron xa as vacacións e para pechar a actividade do blog este curso adicámoslle unha entrada ao poeta co que despedimos o club de lectura, Konstantino Kavafis. Kavafis foi quen de imaxinar e soñar o pasado clásico cunha enorme verdade.Él mesmo definíase como un "historiador poeta". O poder evocador da súa poesía nos debuxa dun xeito vívido aos heroes do mundo grecolatino, que deixando intacta a súa grandeza resultan ao mesmo tempo, en palabras doutro poeta "feramente humáns". E así,admiramos a Antonio que lonxe de deixarse abater cando está a piques de perder o inmenso tesouro de gobernar un imperio, mantén a dignidade que lle dá ser sabedor do seu pasado de conquistador, en O dios abandoa a Antonio; nos conmovemos co dolor de Príamo que vai a buscar o cadaver doi seu fillo benamado(Viaxe nocturno de Príamo);compadecemos ao xove Nerón que se cre inmortal desprezando os presaxios (O prazo de Nerón). Moitos son os poemas onde Kavafis canta aos sentidos, aos aromas e sons, ao amor sensual, ao viño e as tabernas e ao dolor que provoca o paso do tempo e a xuventude perdida, que volve na memoria unha e outra vez, e ás veces o fogonazo da súa lembranza ilumina a vida, vencendo a un presente gris. Por iso o poeta nos invita a gozar do momento, a deternos na viaxe, a disfrutar do percorrido mantendo na mente a ilusión do destiño, no seu máis famoso poema:Ítaca,do que deixamos a continuación a versión musicada de LLuis LLach.


 

I FESTIVAL POLO DÍA ESCOLAR DA PAZ

O día 1 de febreiro, cun pouquiño de retraso, conmemoramos o día escolar pola paz cun festival no salón de actos ao que estiveron convidados todos os alumnos de 1º e 2º da ESO.

O festival combinou recital de textos lidos por rapaces do noso Club de Lectura con cancións interpretadas polo coro do centro e a proxección de dúas curtas.

A selección de autores foi a seguinte: Cervantes, Machado, Miguel Hernández, Alberti, Gloria Fuertes, Bertold Brech, Luis Pimentel e Eduardo Galeano.

As cancións que tivemos oportunidade de escoitar foron "Imagine", "Let it be" e "Whatever".

Atopamos as curtas nestes dous recomendables enlaces:

http://www.fundipau.org/concurs/lang/es/category/animacions-1r-concurs/guanyadoresganadoras/

http://creaconlaura.blogspot.com.es/p/cuando-hable-de-las-aristas-de-la-paz.html

Recuncho de poesía

Cousos do lobo!
Caborcos do xabarín!
Eidos solos
onde ninguén foi nin ha d’ir!
O lobo! Os ollos o lombo do lobo!
Baixa o lobo polo ollo do bosco
movendo nas flairas dos teixos
ruxindo na folla dos carreiros
en busca de vagoada máis sola e máis medosa…
Rastrexa
parase e venta
finca a pouta ergue a testa e oula
ca noite na boca…

Uxío Novoneyra, o poeta d'O Courel. Día das Letras galegas 2010.

Audiopoesía

Agora que os audiolibros están sendo cada vez máis escoitados e, tamén, se se quere, lidos, hai pouco decateime de que eu, como moita xente da miña xeración, levamos escoitando audiolibros cando menos 40 anos. E pensaredes, sobre todo se sodes novos, que non é posible, porque os audiolibros apareceron hai poucos anos. Pois non, é posible. Veredes. O primeiro audiolibro que escoitei foi o LP que Joan Manuel Serrat dedicou a Machado no ano 1969, no que a letra da maioría das cancións son poesías deste autor. Gustoume sempre moito. Desde logo que é un audiolibro, e case moito mellor que un audiolibro, é un libro musical ou, quizais, musicado.
Uns poucos anos despois Serrat publicou outro álbum, dedicado esta vez a Miguel Hernández, no que está incluída a preciosa canción Nanas de la cebolla, que cita a miña compañeira Ángeles na entrada anterior. É un dos meus álbums favoritos de Serrat.
E este ano, no que se cumpre o centenario do nacemento de Miguel Hernández, publicou outro maravilloso álbum titulado Hijo de la luz y de la sombra baseado tamén na poesía deste autor. Deste álbum gústame sobre todo a canción titulada La Palmera Levantina.
Paco Ibáñez, cantautor prohibido en España na época franquista tamén musicou a moitos poetas españois. Comezou publicando en 1964 un álbum inspirado en Góngora e García Lorca e ao longo de toda a súa carreira publicou albumes inspirados en poesías de Alberti, García Lorca, Celaya e Miguel Hernández, entre outros. Unha das cancións que máis me gusta de Paco Ibáñez é Andaluces de Jaén, de Miguel Hernández.
En España hai moitos cantantes que musicaron poesía, pero cito aos dous anteriores porque son uns dos meus favoritos.
O sábado da semana pasada no teatro Jofre tamén escoitei audiopoesía, da man de Cristina Pato. Presentou o seu último disco The Galician Connection, que inclúe nas letras de algunhas cancións versos de Rosalía de Castro ou de Alvaro Cunqueiro.
Da utilidade desta “audiopoesía” na miña familia pódovos contar que a miña irmá di que ela aprobou o seu exame de selectividade de Literatura grazas ao disco de Machado de Serrat, porque lle saíu Machado e ela, que sabía todas as letras das cancións, espallouse a gusto no exame.
O que quero reivindicar con esta entrada é que hai moitas maneiras de aproximarse aos poetas e que a música baseada na poesía é unha entretida maneira de facelo.

Carta de Ángeles

Ya sé queridos alumnos que a vuestra edad no os gustan los consejos y menos los de papá, mamá o los de la profesora de turno. Pero yo, a pesar de los pesares, me voy a permitir haceros esta semana, una pequeña sugerencia:

¿Por qué debéis leer a Miguel Hernández? A mí, sólo se me ocurre una respuesta: porque es conmovedor. A Miguel Hernández sólo se le resistirían las piedras.

Sus biógrafos le han llamado de muchas maneras: el poeta maldito, el poeta pastor, el poeta comunista, el poeta soldado, el poeta crucial. Maldito, porque fue prohibida su lectura durante gran parte de la Dictadura del General Franco. Apenas lo mencionaban los libros de texto. Pero los lectores curiosos lo buscábamos y lo leíamos furtivamente en la noche cómplice y lo prestábamos al mejor amigo y así circulaba de mano en mano: como el mejor de los placeres prohibidos.

Nos emocionábamos con las Nanas de la Cebolla (vídeo, canta Serrat), se nos partía el corazón con el trabajo de El niño yuntero (vídeo, canta Víctor Jara) ( y se nos desgarraba el alma con la Elegía (vídeo, canta Jarcha) a su joven amigo muerto, Ramón Sijé. Nos divertían sus sensuales versos de amor "para Josefina" (ella tan pudorosa y él tan intrépido, buscando sus besos). Aquella jovencita que vio una mañana en su Orihuela natal, salir de un taller de modistillas. Los rizos armoniosos del pelo de esta bella desconocida le inspiraron un soneto. Fue su primera declaración de amor.

A partir de ahí, Josefina fue su novia, su esposa, la madre de sus hijos (su eterna musa). Miguel es el amigo de los amigos, el soldado que arenga en la trinchera, el niño que apacienta el ganado de su padre mientras lee a Góngora y Quevedo. Es el padre ausente, desolado y enfermo, es el joven que va a Madrid para que alguien le diga que se puede llamar, POETA. Y en él creen todos los grandes: Dámaso, Alberti, Neruda, Bergamín, pero sobre todo Vicente Aleixandre y J. R. Jiménez (éste cuando leyó su "Elegía a Ramón Sijé", dijo: "que no se pierda esta voz").

Gracias por leerlo, Ángeles.

Recuncho de poesía

VAIAMOS, IRMANA, VAIAMOS DORMIR

Vaiamos, irmana, vaiamos dormir
nas ribas do lago, u eu andar vi
a las aves meu amigo

Vaiamos, irmana, vaiamos folgar
nas ribas do lago, u eu vi andar
a las aves meu amigo.

Enas ribas do lago, u eu andar vi,
seu arco na mao, as aves ferir,
a las aves meu amigo.

Enas ribas do lago, u eu andar vi,
seu arco na mao, a las aves tirar
a las aves meu amigo.

Seu arco na mao, as aves ferir;
a las que cantaban leixalas guarir,
a las aves meu amigo.

Seu arco na mao, as aves tirar;
a las que cantaban, non as quer matar
a las aves meu amigo.

FERNANDO DE ESQUIO