Suxestións de lectura

Aínda que xa as publicitamos con fotocopias polas clases e no taboleiro da biblioteca, queremos tamén desde o blog deixarvos as nosas suxestións de lecturas e películas desexando que vos fagan pasar uns cantos bos ratos durante estas vacacións.

Lecturas Nadal 2012

Publish at Calameo or read more publications.

Concurso de fotografía

Expresar cunha fotografía a lectura, o libro e/ou a biblioteca, era o que lles pedíamos aos participantes do concurso.
O primeiro premio foi para Varja pola fotografía "A infancia escrita" .Varja presentou unha serie de fotos relacionadas co pracer que nos proporciona a lectura: de neno,deixarse vencer pouco a pouco polo sono mentras escoitas un conto que che le a tua nai; de maior, ler ao aire libre cando chega o bo tempo ou un suave outono o permite , ou enteirarte das noticias do día mentras gozas dun café.
O segundo premio móstranos un relaxado ambiente de lectura: a habitación, o particular reino de cada quen, onde gardamos os libros preferidos.
Cristina, o terceiro premio, quixo salvar do esquecemento un libro queimado que rescatou na Fábrica de lápis.Na súa opinión ningún libro merecería ser destruído,aínda os que expresan ideas equivocadas ou relatan un pasado escuro deben conservarse, para dar testemuña da capacidade de mellora e avance que sempre teremos.O título da foto:"O libro condenado".
Esta é unha selección das fotografías:

O poder da lectura

O curso pasado eu compartía unha garda con Angeles Seoane, unha das nosas profesoras de Lingua e Literatura Castelá. Sempre que faltaba algún profesor dicía, vou eu que lles vou ler. E alí ía ela cargada cos seus libros. Eu nunca a acompañei ata que un día, ao remate do curso, a un grupo de 3 º ou 4 º da ESO, agora non o recordo exactamente, lle faltou un profesor. Cando chegamos alí outra profesora que tamén estaba de garda e máis eu, todo estaba manga por ombro, un grupo de alumnos xogaba as cartas, outros estaban sentados nas mesas e todos falaban a gritos. Puxemos orde, de mala gana deixaron ás cartas e conseguimos que todos sentaran da forma correcta. Estabamos nisto cando chegou Ángeles cos seus libros. Díxonos, coma sempre, quedo eu que lles vou ler. A outra profesora e máis eu pensamos que dado como estaba a clase ía ser difícil que o fixera e quedamos para axudala a manter a orde da clase. Angeles colleu un dos libros que levaba, abriuno e dixo vouvos ler un conto de Cortázar. Eu pensei para min, isto vai ser imposible. Pero ela de pé, e camiñando entre eles, púxose a ler desa marabillosa maneira que o fai sempre. Ao comezo, os alumnos intentaban falar, protestar e facer calquera cousa para distraela e facer que aquilo non puidera chegar a bo termino. A outra profesora e máis eu rifabamos para que polo menos mantiveran as formas nas que se debe de estar na clase. Pero pouco a pouco a clase foise quedando en silencio, os alumnos quietos e comecei a decatarme de que moitos deles estaban atendendo ao conto. O conto era La Continuidad de los Parques que está incluído no libro Final del Juego e que é moi curto. Só media páxina do libro de texto. Curto pero cunha intriga e cunha trama que os foi atrapando pouco a pouco. Ao remate da lectura ela estableceu un diálogo con eles facéndolles preguntas a cerca dos personaxes, dos sucesos que narra o conto, etc. Moitos levantaban a man para respostar. Falaron do final do conto, doutros posibles finais, de porque sucedía esto ou o outro, etc. E desta maneira remataron os cincuenta minutos da clase e aconteceu algo que ao comezo da clase parecía imposible, que o grupo sucumbise ao poder da lectura.

Pd. Se alguen quere ler este conto o pode facer en: http://www.ciudadseva.com/textos/cuentos/esp/cortazar/continui.htm.

Boas noticias para os lectores

Nestes días tivemos noticia nos medios de comunicación de que se abriron dúas novas librerías, o cal sempre nos resulta agradable a todos aqueles aos que nos gusta ler.

Unha está na nosa cidade, concretamente na rúa Galiano, 15 e se chama Nobel. É unha franquicia das librerías Nobel, www.libreriasnobel.es. Estas librerías foron fundadas en Sao Paulo, Brasil en 1943. Despois de expansión en Brasil, pasaron a vender en Portugal e en México, e na actualidade estanse a espallar por toda España. Venden tamén Cd’s, Dvd’s, vídeos, papelería, xogos educativos, produtos multimedia, etc.

A outra librería da que vos quero falar só está na rede, é a sucursal de España de Amazon, www.amazon.es. Amazon é unha compañía estadounidense que comezou a traballar en 1995 e que foi das primeiras en vender a través de internet. Inicialmente foi unha librería, pero co paso do tempo se diversificou vendendo na actualidade tamén música, software, videoxogos, electrónica, roupa, etc. É unha das compañías de máis vendas por internet. Nos primeiros días de funcionamento en España vendeu moitos miles de €.

O que quero con este post é poñer de manifesto que eu penso que as librerías tradicionais non son incompatibles coas que venden a través internet. Que as librerías tradicionais non van morrer porque non hai mellor cousa que ir, ver, e tocar os libros. Son complementarias, que todas teñen o seu oco e que o que queremos os lectores empedernidos é ter moitos libros á nosa disposición, do xeito que sexa.

Despedida do club de lectura co pregón de Rosa Aneiros

O pasado xoves reuníuse o club de lectura na derradeira sesión do curso.
Ademáis de comentar dous relatos de Ray Bradbury pertencentes a "Crónicas marcianas", limos en alta voz un fragmento do optimista e fermoso pregón de Rosa Aneiros que inaugurou a feira do libro de Ferrol iste ano:
É este, abril, o mes no que comezan as feiras, o mes onde as árbores locen
escintilantes os seus abrollos acabados de estrear, o mes no que as páxinas dos libros acampan nas rúas, desafían a chuvia, adoecen coa calor. Pero o papel atura, as letras resisten o envite da intemperie para se achegar ás mans dos lectores e lectoras. Con Eliot, con Rosalía, con Lois Pereiro, con centos de autores e autoras que contan historias para nós, estreamos en Ferrol o mes de abril. E estreámolo porque os libreiros e as libreiras arrastran os seus vultos de soños e nolos ofrecen como froita temperá para alimentar a ilusión e arredarnos da tristura. Da monotonía. Da friaxe, da indiferenza.
Non é doado. Todos os días ao abrir o xornal, ao prender a radio, ao sintonizar o televisor, ao premer un enderezo en Internet recibimos un auténtico boureo de noticias relacionadas coa crise económica. Sabémolo porque nolo contan os medios pero tamén porque vivimos baixo a sombra alongada das penurias e das preocupacións por chegar a fin de mes. Fronte ao horizonte gris da apatía, e da desesperación os libros seguen ofrecéndonos portas abertas para a esperanza. Segue habendo un mundo agardando por nós en cada libro. Seguen querendo contarnos historias. Cousas do cotío, pulsos contra a tristura para facernos felices.
Por iso hoxe quixen traer comigo un ronsel de faíscas luminosas, un ronsel de
esperanzas.
Escoitaron vostedes falar algunha vez dos Morcegos de Canido? Dos pantasmas de papel de Neda? Do Sansaliber de San Sadurniño? Do Segrel de Neda? Dos siareiros de Sofía ou de Saturnino Hermida? Saben vostedes de que lles falo? Fálolles da gran revolución silenciosa que está a sacudir dende hai uns anos as bibliotecas públicas de Galicia, tanto as dos centros de ensino como aquelas municipais. Falo dos clubs de lectura. Quen se interesa polos libros, dirán? Se á xente nova non lles gusta ler, pertencen á xeración nin-nin que nin estudan nin traballan nin unha cousa nin todo o contrario, esa xuventude tan formada e tan analfabeta para os libros... Trabúcanse. Nunca tanto se leu coma hoxe en día. Nunca houbo adolescentes con tanto acceso nin tanta implicación coa lectura. Actualmente están funcionando douscentos clubs de lectura en centros de secundaria en Galicia. Estes clubs acollen tanto
a alumnado como a pais e nais que participan do coloquio, que comparten a
extraordinaria experiencia lectora. Ademais destes douscentos centros están
aqueles vinculados a bibliotecas municipais, tamén as que nacen ao abeiro dos centros de primaria. Só nos institutos hai en Galicia máis de cinco mil persoas que semana a semana partillan libros. Cinco mil. Pais, nais, alumnado que se enredan, que aman e odian, que medran, que coñecen a partir das páxinas dos libros. Non se conforman. Sempre queren máis. É por iso que non lles abonda con clubs, pequenos encontros nos centros públicos, nas aulas. Non, queren máis. Todos os clubs reúnense fóra de horario lectivo, nos recreos, nas pausas do xantar, polas tardes... cando poden. Renuncian ao seu lecer privado por falar de libros. De libros! Pero xa non abonda cos libros en xeral, hai clubs de lectura de manga, de novela realista, de misterio, de ciencia ficción, de poesía... Xa non abonda coas reunións presenciais, teñen blogs nos que van avanzando os progresos nas lecturas, póñenlles música, vídeos, falan de arte, organizan excursións a escenarios literarios. Tampouco abonda xa coa experiencia dos compañeiros e compañeiras de aulas. Deciden reunirse na rúa, nos parques, nas bibliotecas, con membros doutros clubs e partillar escenas,personaxes, cancións, tramas, finais felices ou tristes, citas literarias...
Merece a pena lelo todo neste enlace
Felices vacacións!

Non me gustou

As veces que escribín neste blog foi para compartir con todos vos películas ou libros que me gustaron, pero esta vez vai ser distinto. Vouvos falar dun libro que lin o derradeiro verán: Fin de David Monteagudo. Aínda que o rematei, pois é o que adoito facer a menos que a lectura me resulte insoportable, non se mereceu que o fixera. Este home é un escritor novel de Lugo que ten un traballo modesto e que non vive do que escribe.
En principio a trama podería parecer interesante: un grupo de amigos na madurez reúnense, pasados un montón de anos sen ter contacto, nun refuxio no que estiveron cando eran mozos, e comparten un segredo sobre un deles. Cando cae a noite comezan a desaparecer, un por un, de modo, inicialmente, inexplicable. E ata aquí vouvos contar.
Para comezar, para min os personaxes son estereotipos: un pijo, unha hippy, unha parella que se leva mal, un gai que non acepta que o é, unha solteira que di que é o que ela elixiu aínda que desexa o contrario, etc. Nada novo, desde logo.
As súas relacións tampouco son nada novo, supostas amizades, envexas, axustes de contas de cousas que pasaron hai tempo, etc. O segredo (non volo vou contar, non sexa que alguén se decida a lelo e lle quede algo polo que chegar ata a última páxina) esbózase, pero non se aclara totalmente, ou iso foi o que me pareceu a min. Ás veces isto é o que fai interesante un libro porque che da que pensar despois de rematalo, mais esta vez deixoume totalmente indiferente. Menos mal que é curto e o rematei en pouco tempo.
Non pensedes que todas as críticas sobre o libro van no mesmo sentido que a miña. Buscando en Internet nun momento atopei varios enlaces que poñen a David Monteagudo á altura de escritores consagrados e ao libro polas nubes. Xa sei que os gustos das persoas no sempre coinciden, e que os críticos literarios, moitas veces, están tan endiosados que nada lles parece suficientemente bo. Tampouco creo que eu sexa unha lectora moi esixente. Leo por pracer e nada máis, pero esta vez coincido cen por cen cos que din que este libro é unha decepción absoluta.

El sueño del celta

Hai pouco rematei de ler El Sueño del Celta, a, para min e moita xente máis, supoño, nova obra mestra de Vargas Llosa, o meu escritor favorito, e non puiden resistir a tentación de poñerme a escribir este post porque non quero esquecer as miñas impresións sobre o libro. Ao dar a volta á última folla, pensei que era unha pena que rematase, as súas 400 e pico páxinas soubéronme a pouco (teño que dicir que a min gústanme os libros “gordos” e este para min non é moito).
O primeiro que pensei foi na cantidade de xente que houbo ao longo da historia que non coñecemos e que, desde logo, merecería, como é o caso Roger Casement, a persoa na que se basea esta obra, ser coñecida, polo menos no seu país de nacemento, neste caso Irlanda. E non só iso, senón que ata hai moi pouco foi ademais moi denigrado e desde logo que non o mereceu. Decateime tamén do enorme traballo de documentación que tivo que facer Vargas Llosa para escribir este libro porque a trama inclúe moitos personaxes e feitos históricos de diversos países de Europa, África e América do Sur. Lin que ata visitou moitos dos lugares nos que se desenvolve a novela para documentarse mellor.
O libro ten tres partes principais: a que se desenvolve no antigo Congo Belga (hoxe República Democrática do Congo), a que se desenvolve na Amazonía peruana e a que se desenvolve en Irlanda. Aínda que o tema dos capítulos que se desenvolven en Europa é moi distinto do dos que teñen lugar en África ou América, penso que todos teñen un fío condutor que é a loita de Roger Casement polos dereitos e liberdades dos pobos e a súa toma de postura clara en contra da explotación de África e América por los chamados países civilizados, cousa que nos tempos do colonialismo nos que el viviu (finais do século XIX e principios do XX) non estaba ben vista. En definitiva, Roger Casement foi un idealista que obtivo importantes logros no que respecta aos dereitos humanos en África e América, pero que tivo un final inmerecido e grazas Vargas Llosa ten agora, aínda que sexa pequeno, un lugar na historia.

Bo Nadal!

A Biblioteca Saturnino Hermida e todos os que compoñemos o seu equipo queremos desexar a alumnos, pais, profes e a o persoal que traballa no centro, un Nadal cheo de paz, ledicia, bos intres compartidos coa familia e amigos, e como no, tamén de tempo para disfrutar coa lectura.Con este último post do ano van as nosas recomendacións.
Felices festas!

Open publication - Free publishing - More libros

O máximo en tecnoloxía: o book

Presentamos un invento imposible de mellorar: El book.Poñede un book, ou mellor, moitos, na vosa vida!Porque ás moitas vantaxes que nos amosa o video podemos engadir que é económico, que a versión que compras non pasará nunca de moda e que podes ter todos os que queiras.

Maleta de lectura

Soamente ata o 15 de outubro,temos exposta na biblioteca unha selección de títulos relacionados coa lectura que recollimos no CFR.
É esta unha iniciativa, chamada maletas viaxeiras, que parte da Asesoría de bibliotecas escolares.
Hai outras dúas maletas, se queredes saber cales,consultade o blog de bibliotecas escolares.
Todos os libros son interesantes e poden ensinarnos moitas cousas sobre selección de textos axeitados para as clases e estratexias de animación á lectura.
Despois de telos revisado durante uns días salientaríamos estos títulos:
-Cien libros para un siglo, Unha coidada escolma de obras válidas para varios niveis con un pequeno fragmento de cada unha delas. É un fermoso libro que inclúe fotografías e datos dos autores e das edicións, e resumos sobre o contexto histórico.
-Diez ideas claves de animación a la lectura. Consellos prácticos para conseguir facer da lectura unha experiencia animada, estimulante, lúdica , variada e sobre todo viva.
-El deseo de leer. A partir do libro La isla del doctor Moreau de H.G. Wells propóñense unha serie de actividades para antes, durante e despois da lectura, moi imaxinativas e distintas: escribir unha biografía ficticia, facer un caligrama, asociacións de palabras, adiviñas..
-La magia de leer. É un libro que pretende espertar o hábito da lectura.Mostra métodos para provocar no lector que abre un libro o descubrimento dun mundo de sensacions máxicas.

UNA AUTORA DE NOVELA GRÁFICA:VICTORIA FRANCES

Victoria Frances nace en Valencia en el 1982 pero pasa la mayor parte de su infancia en Galicia, donde quedará maravillada por sus bosques y que marcará su trayectoria artística. A la edad de 17 años emprende una serie de viajes que también influirán en su obra. Es licenciada en Bellas Artes por la Facultad de San Carlos de la Universidad Politécnica de Valencia.


Los trabajos de Victoria Francés están inspirados en el movimiento gótico: mujeres fantasmales convestidos largos y las referencias vampíricas, como se puede ver en su primera obra: Favole. Sus ilustraciones muestran personajes solitarios, mujeres jóvenes (para las que se ha usado a símisma como modelo) o parejas, en un ambiente gótico y atmósfera romántica o melancólica. Recibe influencias de varios escritores, entre los que se encuentran Edgar Allan Poe, Anne Rice, Goethe, Baudelaire, Bram Stoker, de ilustradores como Luis Royo, su mentor y Brom, y grupos de música entre los que destaca a Dark Sanctuary con los que ha colaborado en 2009.


Todas las obras de Favole están publicadas por Norma Editorial.

(Eva Alexandra Fernández)

Audiopoesía

Agora que os audiolibros están sendo cada vez máis escoitados e, tamén, se se quere, lidos, hai pouco decateime de que eu, como moita xente da miña xeración, levamos escoitando audiolibros cando menos 40 anos. E pensaredes, sobre todo se sodes novos, que non é posible, porque os audiolibros apareceron hai poucos anos. Pois non, é posible. Veredes. O primeiro audiolibro que escoitei foi o LP que Joan Manuel Serrat dedicou a Machado no ano 1969, no que a letra da maioría das cancións son poesías deste autor. Gustoume sempre moito. Desde logo que é un audiolibro, e case moito mellor que un audiolibro, é un libro musical ou, quizais, musicado.
Uns poucos anos despois Serrat publicou outro álbum, dedicado esta vez a Miguel Hernández, no que está incluída a preciosa canción Nanas de la cebolla, que cita a miña compañeira Ángeles na entrada anterior. É un dos meus álbums favoritos de Serrat.
E este ano, no que se cumpre o centenario do nacemento de Miguel Hernández, publicou outro maravilloso álbum titulado Hijo de la luz y de la sombra baseado tamén na poesía deste autor. Deste álbum gústame sobre todo a canción titulada La Palmera Levantina.
Paco Ibáñez, cantautor prohibido en España na época franquista tamén musicou a moitos poetas españois. Comezou publicando en 1964 un álbum inspirado en Góngora e García Lorca e ao longo de toda a súa carreira publicou albumes inspirados en poesías de Alberti, García Lorca, Celaya e Miguel Hernández, entre outros. Unha das cancións que máis me gusta de Paco Ibáñez é Andaluces de Jaén, de Miguel Hernández.
En España hai moitos cantantes que musicaron poesía, pero cito aos dous anteriores porque son uns dos meus favoritos.
O sábado da semana pasada no teatro Jofre tamén escoitei audiopoesía, da man de Cristina Pato. Presentou o seu último disco The Galician Connection, que inclúe nas letras de algunhas cancións versos de Rosalía de Castro ou de Alvaro Cunqueiro.
Da utilidade desta “audiopoesía” na miña familia pódovos contar que a miña irmá di que ela aprobou o seu exame de selectividade de Literatura grazas ao disco de Machado de Serrat, porque lle saíu Machado e ela, que sabía todas as letras das cancións, espallouse a gusto no exame.
O que quero reivindicar con esta entrada é que hai moitas maneiras de aproximarse aos poetas e que a música baseada na poesía é unha entretida maneira de facelo.

La hoja roja

En los librillos de papel de fumar había antiguamente una hojilla de color rojo, que anunciaba que los papelillos estaban acabándose. La hoja roja es también una novela de M. Delibes. Hace ya 12 años que Miguel Delibes anunció que su hoja roja ya había aparecido y, que su novela "El hereje" sería la última, ya no escribiría más. De este modo nos anunció a todos su muerte literaria, la física nos sacudió a todos cuando temprano madrugaba el viernes 13 de marzo de 2010.

Es difícil, muy difícil, encontrar un lector de español que no haya leído algo de Delibes. Son muchos los que en el Bachillerato descubrieron a Daniel el Mochuelo, a Roque el Moñigo y a Germán el Tiñoso. ¿Quién no se emocionó con Lola Herrera, la pobre Carmen, incapaz de entender nada, en "Cinco horas von Mario"?.

Todos descubrimos en "Las ratas", visión trágica de un pueblo castellano, el drama de una Castilla rural, grande en su misería. Esta misma España que nos aparece brutalmente en "Los santos inocentes", implacable drama social reflejo de una época no tan lejana, con unos personajes: Azarías, Régula, Paco, el señorito Iván, de trazo grueso, descritos con rotulador de punta fina, empleando como siempre un castellano cultísimo y exquisito. ¿Cómo olvidarse de la versión fílmica en la que un impresionante Paco Rabal dice aquello de "milana bonita"?.

No quiero rematar sin recordar su novela "Señora de rojo sobre fondo gris" en la que aparece mucho exorcismo terapéutico, evocando la figura de Ángeles, su mujer de toda la vida, a la que calificó como "la mejor mitad de mi mismo", que había fallecido años antes dejando al escritor sumido en una profunda depresión.

Hoy es el propio Delibes, el que deja sumida a toda la literatura en lengua española, en una pesarosa depresión, por el más exquisito escritor en lengua castellana.

Ácido sulfúrico

Un nuevo reality show se estrena en televisión ; su nombre : Concentración. Los participantes son reclutados, de forma aleatoria, entre la población de París y, conducidos en vagones hasta el plató, que no es más que un campo de concentración, a semejanza de los creados por los nazis. Aquí sufrirán todo tipo de vejaciones y humillaciones ; pasarán hambre, frío... hasta que, finalmente sea el propio espectador quien decida, con su voto, qué participante será eliminado-ejecutado.

Este es el argumento de la novela. Una dura e implacable crítica a los medios de comunicación, a la telebasura, de un mundo donde reina la doble moralidad, la hipocresía, el "todo vale" si con ello se consigue un beneficio.

En alguna parte he leído que éste no es uno de los mejores libros de Amélie Nothomb, pero a mí me ha parecido una novela entretenida, que se lee del tirón, a lo que sin duda, contribuye su brevedad y su narración concisa y contundente; con un argumento original y demoledor que nos hace reflexionar sobre la sociecad en que vivimos. Es cierto que su final (predecible) no está al nivel del resto de la novela ; que acabamos de leer el libro y nos quedamos con la sensación de que la historia podría haber dado más de sí, que queda algún cabo suelto, pero a pesar de ello, es una obra que recomiendo, porque, sobre todo, me parece un libro diferente y porque leer es siempre recomendable.

(Autora: Isabel Yáñez).

Primo Levi: químico, escritor e humanista

O 27 de xaneiro celebrouse o 64.º aniversario da liberación dos campos de concentración nazis e ao ler esta noticia nos periódicos pensei en escribir este post dedicado a Primo Levi, un escritor que, desde que o descubrín, hai xa moitos anos, sempre me gustou.

Ao igual que moitos compañeiros químicos, o primeiro contacto que tiven con Primo Levi foi a través do seu libro El sistema periódico. Este libro foi publicado en España en 1988, aínda que foi escrito en 1975. Está estruturado en 21 capítulos que levan como título un elemento do sistema periódico. Porén, non é un libro sobre Química. O nome do elemento químico é só un pretexto para falar das relacións humanas. Primo Levi mestura neste libro realidade e ficción de forma maxistral. Tanto lembra a súa xuventude en Turín, a cidade na que naceu, no capítulo do ferro, como emprega a imaxinación pura no capítulo do mercurio. O capítulo que más me impactou foi o dedicado ao vanadio onde describe o encontro, ao rematar a guerra e por razóns profesionais (foi director dunha fábrica de pinturas e vernices), cun dos seus carcereiros en Auschwitz-Monowitz. Debido aos seus coñecementos de Química, cando estivo preso Primo Levi fixo traballos forzados nun laboratorio da empresa I.G. Farben Buna, na que se producía caucho-buna que é un tipo de caucho moi resistente á acción dos aceites e a abrasión. A cargo dese laboratorio estivo o alemán L. Müller, químico tamén. Cando Primo Levi tivo noticias da súa existencia estableceron unha relación epistolar, pero non chegaron a se coñecer en persoa porque Müller faleceu antes. Müller pediulle a Levi unha especie de absolución polo seu pasado nazi, algo que el non estivo disposto a facer.

Tempo despois lin a triloxía da que forma parte, ao meu parecer, o mellor libro de Primo Levi, Si esto es un hombre, libro que escribiu pouco tempo despois de saír do campo de concentración. Nel narra o día a día no campo de concentración del e dos amigos que foron arrestados con el. Penso que este é un libro imprescindible que hai que ler porque, a parte da mestría que demostra o escritor ao describir as súas vivencias, ter na memoria o holocausto dos xudeus é unha das maneiras de evitar que feitos semellantes poidan volver suceder. Continuación deste libro son La tregua e Hundidos y salvados. No primeiro narra a súa viaxe desde que deixou o campo de concentración ata que chegou de novo a Turín, varios anos despois. O segundo son reflexións sobre o horror.

Anos despois lin Última Navidad en Guerra, que é un libro póstumo. Nel recóllense relatos curtos que deixou escritos froito de máis de dez anos de traballo. Seguindo a tónica dos seus libros anteriores mestura aquí tamén realidade e ficción. Cabe destacar uns relatos de animais (Las bodas de una hormiga ou La jirafa del zoo) que dan idea dos rexistros tan diferentes deste autor.

Ultimamente lin unha biografía súa escrita por Ian Thomson, reputado biógrafo e periodista británico. Para escribilo o autor pasou máis de dez anos en Italia entrevistando a xente que coñeceu a Primo Levi. Foi un das últimas persoas en entrevistale. Aínda que é un libro de casi 700 páxinas a súa lectura é moi amena e interesante porque grazas a el se entenden moitas das claves dos seus libros. É especialmente crúo o relato dos seus derradeiros días antes do seu suicidio. Tirouse polas escaleiras da súa casa o 11 de abril de 1987.

Quero animar con esta entrada a todos os que non listes ningún libro deste escritor a que o fagades, xa que non vos vai defraudar.

Bo Nadal!

O equipo da biblioteca deséxavos unhas felices festas e unha boa entrada no ano 2010. E non vos esquezades de que un libro é sempre unha boa compaña.
Aquí tedes as nosas recomendacións:
Recomendacións bacharelato

Recomendacións 1º ciclo ESO

Recomendacións 2º ciclo ESO

AS FALSAS APARENCIASNestes tempos de lectura fácil e rápida, onde triunfan as narrativas directas, de estilo videoclip e nas que as situacións se suceden a ritmo de vertixe, resulta gratificante encontrar unha novela* diferente, escrita con destreza, elegante nos seus xogos de palabras e cun humor sutil e intelixente.
A obra fálanos da dificultade de establecer relacións no mundo actual e contén unha aceirada crítica da burguesía francesa pero tamén fala da intelixencia e a solidariedade e sobre todo é un canto á literatura, á paixón literaria.
A novela ten un fío narrativo que engancha, unha historia desenvolvida nos pequenos detalles, nos praceres das pequenas cousas do devir cotián: a música de Mozart, a ledicia que producen algunhas lecturas, unha película de cine, a elegancia multicolor das flores ou a íntima conexión coa sensibilidade dunha pintura. Todo está pespuntado dun xeito que acaba compoñendo un texto moderno e reconfortante.
A protagonista é unha persoa desarraigada , incapaz de establecer relacións, que vive a súa soidade nun mundo sofisticado, superficial e materialista. Ese mesmo mundo que non ve máis alá das púas do ourizo e, polo tanto, incapaz de discernir a beleza que agocha no seu interior. Podemos estar de acordo ou non coas opinións vertidas pola autora e postas nos beizos dos seus personaxes, pero a fin de contas non son máis que iso, opinións. Pero si podemos gozar coa súa beleza estética, a súa sensibilidade. Por todo isto cando acabamos de lela quedamos de acordo cunha das frases que encerra este libriño: “....quizais sexa iso a vida: moita desesperación pero tamén algúns momentos de beleza onde o tempo xa non é igual”

* La elegancia del erizo é unha obra de Mariel Barbery editada por Seix Barral Biblioteca Formentor que atoparedes na nosa Biblioteca