Hai pouco rematei de ler El Sueño del Celta, a, para min e moita xente máis, supoño, nova obra mestra de Vargas Llosa, o meu escritor favorito, e non puiden resistir a tentación de poñerme a escribir este post porque non quero esquecer as miñas impresións sobre o libro. Ao dar a volta á última folla, pensei que era unha pena que rematase, as súas 400 e pico páxinas soubéronme a pouco (teño que dicir que a min gústanme os libros “gordos” e este para min non é moito).
O primeiro que pensei foi na cantidade de xente que houbo ao longo da historia que non coñecemos e que, desde logo, merecería, como é o caso Roger Casement, a persoa na que se basea esta obra, ser coñecida, polo menos no seu país de nacemento, neste caso Irlanda. E non só iso, senón que ata hai moi pouco foi ademais moi denigrado e desde logo que non o mereceu. Decateime tamén do enorme traballo de documentación que tivo que facer Vargas Llosa para escribir este libro porque a trama inclúe moitos personaxes e feitos históricos de diversos países de Europa, África e América do Sur. Lin que ata visitou moitos dos lugares nos que se desenvolve a novela para documentarse mellor.
O libro ten tres partes principais: a que se desenvolve no antigo Congo Belga (hoxe República Democrática do Congo), a que se desenvolve na Amazonía peruana e a que se desenvolve en Irlanda. Aínda que o tema dos capítulos que se desenvolven en Europa é moi distinto do dos que teñen lugar en África ou América, penso que todos teñen un fío condutor que é a loita de Roger Casement polos dereitos e liberdades dos pobos e a súa toma de postura clara en contra da explotación de África e América por los chamados países civilizados, cousa que nos tempos do colonialismo nos que el viviu (finais do século XIX e principios do XX) non estaba ben vista. En definitiva, Roger Casement foi un idealista que obtivo importantes logros no que respecta aos dereitos humanos en África e América, pero que tivo un final inmerecido e grazas Vargas Llosa ten agora, aínda que sexa pequeno, un lugar na historia.
O primeiro que pensei foi na cantidade de xente que houbo ao longo da historia que non coñecemos e que, desde logo, merecería, como é o caso Roger Casement, a persoa na que se basea esta obra, ser coñecida, polo menos no seu país de nacemento, neste caso Irlanda. E non só iso, senón que ata hai moi pouco foi ademais moi denigrado e desde logo que non o mereceu. Decateime tamén do enorme traballo de documentación que tivo que facer Vargas Llosa para escribir este libro porque a trama inclúe moitos personaxes e feitos históricos de diversos países de Europa, África e América do Sur. Lin que ata visitou moitos dos lugares nos que se desenvolve a novela para documentarse mellor.
O libro ten tres partes principais: a que se desenvolve no antigo Congo Belga (hoxe República Democrática do Congo), a que se desenvolve na Amazonía peruana e a que se desenvolve en Irlanda. Aínda que o tema dos capítulos que se desenvolven en Europa é moi distinto do dos que teñen lugar en África ou América, penso que todos teñen un fío condutor que é a loita de Roger Casement polos dereitos e liberdades dos pobos e a súa toma de postura clara en contra da explotación de África e América por los chamados países civilizados, cousa que nos tempos do colonialismo nos que el viviu (finais do século XIX e principios do XX) non estaba ben vista. En definitiva, Roger Casement foi un idealista que obtivo importantes logros no que respecta aos dereitos humanos en África e América, pero que tivo un final inmerecido e grazas Vargas Llosa ten agora, aínda que sexa pequeno, un lugar na historia.
